Bjørn Are Davidsen har eit interessant innlegg om det postmoderne på Tro og fornuft.no. I det innlegget, som ikkje er tema for denne posten, siterer han Hans Stifoss-Hansen, leiaren for Stiftinga Kirkeforskning (KIFO), som snakkar om det moderne kontra det postmoderne i ein artikkel om kyrkja som “eit postmoderne tvilsfellesskap” (frå Fri Tanke 2/2008):
Fra 80-tallet og framover har vi gått i retning av et samfunn der gamle sannheter og autoriteter ikke lenger har den samme tyngden. Det som tidligere var sant for alle, er nå bare sant for den enkelte. For kristendommens del slår dette ut i at man i mindre grad tror på Gud fordi det er en plikt. Man tror fordi det gir mening for en selv. Man er mindre opptatt av krav til underkastelse og mer opptatt av ”hva Gud kan gjøre for meg”. (…)
Folk som mener dette er veldig viktig, henger egentlig litt igjen i et modernistisk verdensbilde, der det er om å gjøre å finne ut hva som er ”sant” og ”usant”. I dag oppleves ikke dette som like viktig, sier han.”
I dag er ikkje dette like viktig seier han. Mitt motspørsmål er då: Says who?! Eg har vanskeleg for å tru at Hans Stifoss-Hansen, eller nokon andre for den saks skuld, verkeleg er postmoderne i denne tydinga. Eg har aldri møtt nokon som faktisk har levd ut den postmoderne filosofien. Og dersom ein filosofi/eit tankesett ikkje har noko praktisk relevans, kvifor skal eg då bry meg med det, når det i tillegg ikkje er koherent intellektuelt sett?
The Lutheran Neoplatonist (Catholicus Norvegicus) 